امام موسی بن جعفر(ع) به صبر و شکیبایی و پایداری بشناخته بود. او سال‌هایی طولانی از عمر شریف خود را در زندان‌های تاریکی سپرده کرده بود که حکومت عباسی او را در سیه چاله‌های آن نهاده بود، لیک صبر پیشه کرد و از بهر خدا آن رنج‌ها را بر دوش کشید و در ژرفا و تاریکی این زندان‌ها نه نالهای سر داد نه شکایتی، بل هماره با صبوری سپاس می‌گزارْد و بام و شام خود را با شکر و سجود سپری میکرد و خدا را به پاکی و توحید یاد مینمود تا روزهای واپسین عمر خود را در حالی به پایان برد که زبانش گویای شکر از قضای الهی در این زندان‌ها بود. این کتاب چهرهای از این بندۀ صالح را در محراب عبادتش ترسیم میکند.